Dena ahazte arren Gare de l'Est-en trena hartu nuen urriko egun bero batean ekialderantz. Sei bagoi ekialdera zuzenduta. 1884. Eta hamaika muxu memorian giltzapetuta. Trena aurrera doa, paris zaharra eta berriaren muga-lerro, abandonatzen inoiz abandonatu nahiz ez balu bezala. Dama bat bezala. Aterkipean euria ari duen egunetan bezala ortzemugan galtzen den itzal luze hori.
Arloteak mozkorturik luxuzko putekin ametsetan. Eta Estrasburgo, leiharen sinonimo eta metafora. Errebantsaren ikur eta gurutze. Gerra Santuen urteak pasata diren arren santuek santu izaten jarraitzen baitute eta gerrek gerra. Eta Babariako paisaia Alemaniar Inperioaren hegoaldean. Von Bismarck, garagardoa ardo gorriagatik aldatuta eta Karlomagnoren ondorengoak zatituta. Eta gerran eta borrokan eta gudan. Munich eta Nibelungoen eraztuna. Richard Wagner akordeoi zahar batengatik. Eta Bohemia iparraldean du Vienak. Balsak eta musika eta edertasuna eta elegantzia. Austria bere handitasunean handi Alpeetatik Transilvaniako oihanetara. Budapest erdian Danubio urdinaren xerkan. Eta Paris txikia bidaiaren amaieran kasik, Bucarest, Walakia, Errumania baten alde poetak. Amaiera musulmana, Santa Sofia, hiria bitan du zatiturik Konstantinoplak, bi birika arnasa Europari edo Asiari eman ez dakiela oraindik. Baina hori Konstantinok ere ez zekien.
No hay comentarios:
Publicar un comentario